Nikołaj Malko
| |
| Imię i nazwisko |
Nikołaj Andriejewicz Malko |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Odznaczenia | |
| |
Nikołaj Andriejewicz Malko, ros. Никола́й Андре́евич Малько́ (ur. 22 kwietnia?/4 maja 1883 w Brajłowie, zm. 23 czerwca 1961 w Sydney[1][2]) – amerykański dyrygent i pedagog pochodzenia rosyjskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Początkowo uczył się gry na fortepianie w Odessie[1]. Ukończył studia filologiczne na Uniwersytecie Petersburskim (1906)[1][2]. Kształcił się w Konserwatorium Petersburskim u Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, Anatolija Ladowa i Aleksandra Głazunowa (kompozycja) oraz Nikołaja Czeriepnina (dyrygentura)[2][3]. Odbył też uzupełniające studia dyrygenckie u Felixa Mottla w Monachium[1][2][3]. W latach 1909–1918 był dyrygentem Teatru Maryjskiego w Petersburgu[1]. Od 1918 do 1921 roku przebywał w Witebsku, gdzie był dyrektorem miejscowego konserwatorium[1]. Wykładał w Konserwatorium Moskiewskim (1921–1925) i Konserwatorium Leningradzkim (1925–1928)[1]. Do jego uczniów należał Jewgienij Mrawinski[1][3]. Prowadził także orkiestrę Filharmonii Leningradzkiej, z którą dokonał prawykonania I (1925) i II (1926) symfonii Dmitrija Szostakowicza[1].
W 1928 roku wyemigrował ze ZSRR[1]. Do 1932 roku działał w Kopenhadze jako dyrygent Danmarks Radios Symfoniorkestret[1][2]. W 1933 roku debiutował w Londynie z orkiestrą Royal Philharmonic Society[2]. Od 1938 roku występował w Stanach Zjednoczonych[1][2]. Prowadził orkiestry w Bostonie (1941–1942) i Chicago (1945–1956)[1]. W 1946 roku otrzymał amerykańskie obywatelstwo[1][2]. Wykładał w Mills College w Oakland i DePaul University w Chicago[1]. Od 1954 do 1955 roku dyrygował Yorkshire Symphony Orchestra, następnie od 1956 roku był dyrygentem Sydney Symphony Orchestra[1][2][3].
Opublikował pracę The Conductor and his Baton (Kopenhaga 1950, wyd. rosyjskie pt. Osnowy tiechniki diriżyrowanija Moskwa 1965) oraz autobiografię A Certain Art (Nowy Jork 1966)[1]. Kawaler duńskiego Orderu Danebroga (1950)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 57–58. ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2251. ISBN 0-02-865529-X.
- ↑ a b c d Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 210. ISBN 978-0-8108-8400-7.
- ↑ Kongelig Dansk Hof- og Statskalender 1961. København: J. H. Schultz Information, 1961, s. 189.